انواع روش های اعدام در گذشته و حال

18 فروردین انواع روش های اعدام در گذشته و حال

انواع روش‌های اعدام در گذشته و حال، مجازات اعدام به عنوان سنگین‌ترین مجازات در تاریخ بشریت به حساب می‌آید. روش‌های اجرای این مجازات معمولاً با اعتقادات ماورایی، شدت جرم، انگیزه مرتکب، مسائل سیاسی و امنیتی، باورهای دینی و مصالح اجتماعی ارتباط داشته است و دارد. بسیاری از این روشهای غیرانسانی در حال حاضر منسوخ شده و برخی دیگر همچنان در تعداد قلیلی از کشورها اجرا می‌گردد. در لایحه جدید قانون مجازات اسلامی مجازات سنگسار به عنوان یکی از خشن‌ترین مجازاتها حذف گردیده است. در ادامه به برخی از انواع روشهای اجرای مجازات اعدام اشاره می‌شود:

۱ ـ اعدام با گیوتین 

در بیست و یک ژانویه هزار و هفتصد و نود و سه، انقلابیون فرانسوی دستگاه گیوتین مخصوصی را در پلاس دولارولوسیون (میدان انقلاب) کار گذاشتند. این دستگاه به مشهورترین گیوتین تاریخ و قربانی آن، لویی شانزدهم، به مشهورترین قربانی گیوتین تبدیل شدند. اسم این وسیله از نام جوزف ایگناک گیوتین پزشک فرانسوی و وکیل مجلس موسسان فرانسه که آن را برای جلوگیری از ایجاد “درد غیرلازم” در فرد اعدامی پیشنهاد کرد، گرفته شده است. او می‌گوید: سر شما را در یک چشم به هم زدن قطع می‌کنیم بدون اینکه تحمل رنج نمایید. برخی از متفکران به نظیر “ولتر” درباره روش‌های انسانی‌تر اعدام شروع به بحث کردند. یکی از کسانی که با این نظر آنها موافق بود دکتر گیوتین بود و او این وسیله را در ۲۵ آوریل ۱۷۹۲ با این هدف یعنی اعدامی بدون درد بیشتر پیشنهاد کرد. گیوتین وسیله‌ای با تیغه سنگین است. این تیغه سنگین بین دو دیوار عمودی قرار داشته که این دیوارها به عنوان وسیله هدایت تیغه عمل می‌کنند. جلاد طنابی را بریده،‌ سپس تیغه به پایین سقوط می‌کرد تا سر فرد را از تنش جدا کند. لویی چهاردهم پادشاه وقت فرانسه و همسرش ماری آنتوانت از جمله کسانی بودند که به وسیله گیوتین توسط انقلابیون اعدام شدند.

تیغه گیوتین از فولاد بود و معمولاً به آن وزنه‌های سربی اضافه می‌شد تا وزن آن به حدود ۴۰ کیلوگرم برسد. تیغه با این وزن فاصله ۷ فوت را در یک سوم ثانیه طی می‌کند و پس از فرود آمدن روی فنری می افتد که آن را دوباره به بالا می‌فرستد. برخی حساب کرده‌اند پس از قطع سر انسان با تیغهٔ گیوتین، خون موجود در جمجمه تا ده ثانیه برای فعالیت مغز کفایت می‌کند و محکوم در این لحظات همچنان صداها را می‌شنود و درک می‌کند.

۲ ـ غرق کردن در آب 

یکی از مجازات‌های مرسوم در قانون حمورابی می‌باشد. این قانون منسوب به حمورابی ششمین و بزرگ‌ترین پادشاه اولین سلسله پادشاهان حاکم بر بابل بود که چهار هزار سال قبل از این از سال ۲۱۲۳ تا ۲۰۸۰ قبل از میلاد سلطنت کرد. استوانه حمورابی که هم اکنون در موزه Louvre پاریس نگهداری می‌شود در حفریات شوش در سال ۱۹۰۲ به دست آمده است. این قوانین مرکب از ۲۸۲ ماده است و به طریقی آمرانه و به صورت جملات شرطی انشاء شده است؛ بدین صورت که «اگر کسی چنین کند چنان باید بشود».

• ماده ۱۰۸: «مجازات کم‌فروشی و گران‌فروشی،  غرق کردن در آب است».
•  ماده ۱۲۹: «زنای با زن شوهردار اعم از این‌که مرد متأهل باشد یا مجرد این است که دست و پای هر دوی آن‌ها را بسته در آب می‌اندازند».
•  ماده ۱۳۳: «خیانت زن به شوهر خود و عدم وفاداری به وی مستوجب غرق کردن در آب است».

 ۳ ـ کوبیدن سنگ بر سر

یکی از روش‌های مجازات اعدام در زمان هخامنشیان گذاشتن سر محکوم بر سنگ و خرد کردن آن بوده است. پلوتارک در مورد زنی خیانت‌کار که استاتیرا زن اردشیر دوم پادشاه هخامنشی را مسموم کرده بود چنین می‌نویسد: «بالأخره این زن روزی اجازه گرفت به خانه‌اش برود. قراولان شاهی او را گرفته موافق قوانین پارسی که برای زهر دهندگان مقرر است با زجر او را کشتند؛ یعنی سرش را روی سنگ گذاشته کوبیدند تا خرد شد و صورتش پهن گردید».

۴ ـ کندن پوست

کمبوجیه یکی از قضات شاهی را که برای صدور یک حکم غیر عادلانه رشوه گرفته بود با کندن پوست به قتل رساند.» ویل دورانت مطلب فوق را با شرحی جالب توجه بیان می‌کند: «مجازات دهنده و گیرنده رشوه هر دو اعدام بود. کمبوجیه فرمان داد تا زنده زنده پوست یک قاضی فاسد را کندند و بر جای نشستن قاضی در محکمه گستردند. آن‌گاه فرزند همان قاضی را بر مسند قضا نشانید تا پیوسته داستان پدر را به خاطر داشته باشد و از راه راست منحرف نشود.

۵ ـ دو کرجی 

دو کرجی چنان انتخاب شود که درست بر یکدیگر منطبق شود. گناه‌کار را که مقصود شکنجه کردن اوست در یکی از دو کرجی می‌گذارند و کرجی دیگر را چنان بر وی قرار می‌دهند که جز سر و دست‌ها تمام بدن وی در میان آن دو کرجی بماند. آن‌گاه به وی غذا می‌دهند و اگر از خوردن آن خودداری کرد با داخل کردن میخی به چشم وی او را به این کار وا می‌دارند. چون خوراک خورد بر سر و صورت او مخلوطی از شیر و عسل می‌پاشند و از همین شربت به وی می‌نوشانند. در این حین کرجی‌ها را چنان نگاه می‌دارند که رویش به جانب خورشید باشد. به این ترتیب مگسان بر وی هجوم می‌آورند و او را در میان خود می‌گیرند چون خوراک خورده ناچار کاری می‌کند که همه کسان دیگر که می‌خورند و می‌آشامند چنان می‌کنند. از پلیدی‌های وی حشرات و کرم‌هایی تولید می‌شود و به اندرونه وی راه می‌یابد و همه تن او را می‌خورد. چون پس از چند روز دانستند که آن مرد گناه‌کار به راستی مرده است کرجی فوقانی را برمی‌دارند و در آن حال دیگر گوشتی بر تن وی دیده نمی‌شود چه حشرات پلید که گویی از اندرونه وی برخاسته‌اند همه جای او را خورده‌اند. به این ترتیب بود که مهرداد پس از هفده روز شکنجه دیدن جان داد.

۶ ـ اعدام همراه با استهزاء 

تنبیه و مجازات متداول این است که دو پای راهزن را به چهار شتر می‌بندند و سینه وشکم وی را از بالا به پایین چاک می‌زنند و برای عبرت بینندگان شتر را در تمام محلات و چهار سوی شهر می‌گردانند و یا سر راهزن را در سوراخ تنگ دیواری به در می‌کنند به طوری که سر در یک طرف و بدن در طرف دیگر دیوار بماند و قادر به حرکتی نباشد و برای مسخره چپقی در دهان او می‌گذارند تا بدین ترتیب تعذیب و کشته شود…» یکی دیگر از مجازات‌های زمان صفویه این بود: سوراخ کردن پاهای محکوم و وارونه آویزان کردن وی بر درخت به گونه‌ای که سرش به سوی زمین باشد تا بمیرد و در صورت عدم موت شکمش را با شمشیر می‌دریدند و او گرفتار یک مرگ تدریجی و دردناک می‌شد؛ زیرا در این صورت روده‌های وی بر صورتش می‌ریخت و او می‌بایست آن‌ها را در شکم خود فرو برد و سرانجام با وضع فجیعی جان می‌سپرد.

۷ ـ اعدام با درخت در دوره قاجاریه 

سر دو درخت که خم کرده و هر کدام را به یک پای مجرم می‌بستند و آن‌گاه درختان را رها می‌کردند تا به حالت فنری و با فشار زیاد به وضع طبیعی خود برگردند و بدن متهم دریده شود.

۸ ـ اعدام در دین اسلام 

با توجه به منابع فقه اسلامی روشهای اعدام با توجه به نوع جرم تعیین می‌شود. شایع‌ترین روشهای اعدام در شرع اسلام عبارتند از: سنگسار، قطع سر با شمشیر، آتش زدن، صلب (در صورت زنده ماندن فرد مصلوب آزاد می‌شود)، خراب کردن دیوار بر مجرم، پرتاب کردن از بلندی با دست و پای بسته.

۹ ـ اعدام با صندلی الکتریکی

بعد از این که مجرم را به اتاق اعدام آوردند او را بر روی صندلی الکتریکی بوسیله نوارهای چرمی که از قفسه سینه، ران، پاها و بازوهای متهم می‌گذرد محکم می‌بندند. بعد دو الکترود مسی اضافه می‌شود. یکی از این الکترودها را به یکی از پاهای مجرم که قبلاً تراشیده شده می‌بندند. الکترود مسی دیگر را به نوعی کلاه خود که روی سر مجرم گذاشته می‌شود وصل می‌کنند. سر و پای مجرم را به خاطر اینکه گذر جریان الکتریکی راحتتر باشد می‌تراشند. البته قبل از آن الکترودها را با آب شور یا نوعی ژله مخصوص مرطوب می‌کنند تا هم جریان راحت‌تر عبور کند و هم از آتش گرفتن جلوگیری کند. بعد از آن صورت مجرم را بوسیله پارچه سیاه یا یک تکه چرم می‌پوشانند. بعضی مواقع روی مجرم را نیز بوسیله یک پارچه می‌پوشانند. سپس جلاد دکمه‌ای را که بر روی تابلو کنترل قرار دارد فشار می‌دهد تا شک اول را به مجرم وارد کند. ولتاژی حدود ۱۷۰۰ تا ۲۴۰۰ ولت که حدود سی ثانیه تا یک دقیقه به او وصل می‌شود. که زمان و مقدار ولتاژ به صورت خودکار تنظیم می‌شود. معمولاً دود از سر و پای مجرم که الکترود به آن وصل است بلند می‌شود. بعد از آن دکتر بالای سر او می‌رود تا از مرگ وی مطمئن شود اگر مجرم نمرده بود شوک بعدی را این بار قوی‌تر وارد می‌کنند. واکنش فیزیکی بدن در مقابل این درجه حرارت و عبور جریان عبارت‌اند از بالا و پایین شدن شدید قفسه سینه، صدای خرخر حنجره، کف کردن دهان و بالا آورن خون، سوختن مو و پوست و در آخر بیرون آمدن مدفوع از بدن.

۱۰ ـ اعدام با تزریق مرگبار 

تاریخچه پیشنهاد تزریق مرگبار به عنوان نوعی از اعدام به اواخر قرن نوزدهم برمی گردد. آلمان نازی در دوره جنگ جهانی دوم از این روش بصورت گسترده در کنار روش‌های دیگر کشتار استفاده می‌کردند. مواد سدیم ساپیونتال (داروی بیوش کننده)، پانکرودیم برمید (فلج کننده و بازدارنده تنفس)، و پتاسیم کلرید (باز دارنده ضربان قلب) به ترتیب به فرد اعدامی تزریق می‌شود. یک دستگاه ثبت ضربان قلب به شخص اعدام شونده متصل می‌باشد تا زمان مرگ مشخص شود.

۱۱ ـ اعدام بوسیله گاز مرگبار 

در این روش محکوم به مرگ،  درون اتاق مخصوص،  به صندلی بسته می‌شود. کف اتاق محفظه ایست که درون آن قرصهای سیانید پتاسیم (KCN) قرار می‌گیرد. اعدام کننده‌ها سه نفر هستند و هر یک کلیدی را می‌زنند و در نهایت با زدن کلید سوم، اسید سولفوریک از طریق لوله‌ای که به محفظه متصل است، وارد ظرف حاوی قرصهای سیانید شده و گاز مرگبار سیانید هیدروژن تولید می‌شود. قبل از اعدام به شخص گفته می‌شود که با شروع اعدام چند نفس عمیق کشیده تا سریعتر از هوش برود و درد کمتری را تحمل کند. بعد از تمام شدن اعدام از گاز آمونیاک برای تمیز کردن اتاق گاز استفاده می‌شود.

۱۲ ـ اعدام با دار زدن 

یکی از روش‌های اعدام است که باعث شکستن ستون فقرات و گردن و در نتیجه آسیب شدید بصل النخاع می‌شود و موجب ایست دستگاه تنفسی بدلیل فلج شدن شش‌ها می‌شود. البته اگر طول طناب کم انتخاب شده باشد، شکستن گردن اتفاق نمی‌افتد و وی با خفه‌شدن کشته می‌شد و در حالتی که طول طناب بسیار زیاد باشد،‌ سر از بدن جدا خواهد شد. در ایران برای دار زدن محکومین از روش سقوط کوتاه و معلق کردن استفاده می‌شود. اعدام‌های در زندان معمولاً به روش سقوط کوتاه هستند یعنی فرد از جایی آویزان می‌شود و طناب به دور گردن و زیر پای او چهارپایه‌ای که معمولاً ارتفاع آن از یک متر تجاوز نمی‌کند قرار می‌دهند و بعد با برداشتن چهارپایه منجر به سقوط وی می‌شوند و این سقوط معمولاً کمتر از یک متر است و مرگ در این حالت بیشتر بر اثر خفگی و قطع شریان حیاتی رخ می‌دهد و محکوم مدتی را تا مرگ درد می‌کشد. اما در اعدام‌هایی که در ملأ عام انجام می‌شود عموماً از جرثقیل استفاده می‌شود و از روش معلق کردن، که در آن فرد به جرثقیل متصل می‌شود و بعد در هنگام اجرای حکم محکوم توسط جرثقیل به بالا کشیده می‌شود این روش نیز منجر به قطع شدن گردن نمی‌شود و مرگ بر اثر فشار طناب بر گردن محکوم و قطع شریان‌های حیاتی وی می‌باشد. معمولاً فرد بعد از بالا کشیده شدن مدتی را در بین آسمان و زمین دست و پا می زند تا سرانجام بعد از چند ثانیه جان بدهد.

۱۳ ـ سوزانیدن در آتش

یک روش اعدام است که در هند، یونان، روم، ایران و مصر باستان رواج داشته‌است. در هند باستان، این نوع اعدام به نام جآوهر، ساتی، ریزهج انجام می‌شده‌است. در قرون وسطا معمولاً برای اعدام جادوگران، آن‌ها را در آتش می‌سوزانیدند. ژاک دو مولای، ژان هوس، ژاندارک، پاتریک هامیلتون، ویلیام تیندال، میشل سرویت، گیوردانو برونو، از مهم‌ترین افرادی هستند که در آتش سوزانیده شده‌اند.

۱۴ ـ تیر باران

یکی از راه‌های اجرای مجازات اعدام است. شخص محکوم به اعدام را معمولاً با طناب به یک تیرک عمودی می‌بندند و بعد از قرائت حکم و به فرمان فرمانده جوخه آتش گلوله باران می‌شود. البته کیفیت اجرای تیر باران در کشورهای مختلف متفاوت است و با قوانین مختلفی اجرا می‌شود. اشخاص محکوم به مرگ با تیرباران معمولاً نظامیان می‌باشند.

۱۵ ـ ساتی

در هند باستان زن را پس از مرگ شوهرش می‌سوزانیدند که به این رسم ساتی گفته می‌شد. در هند باستان این رسم اهمیت فرهنگی و دینی بسیاری داشت و نشانه وفاداری زن به شوهر تلقی می‌شد. هرچند بیشتر ساتی‌ها به‌صورت داوطلبانه انجام می‌گرفت اما فشارهای خانوادگی و اجتماعی و اجبارها زن را به شرکت در این مراسم وا می‌داشت. رسم ساتی هم در بین زنان عادی و هم در بین زنان اشرافی رایج بود و یک فریضه دینی محسوب می‌شد. سال‌ها بعد با به قدرت رسیدن فرمانروایان مسلمان در هند ساتی نمادین به وجود آمد که در این مراسم زن بیوه در کنار شوهر مرده خود زانو می‌زد و کلماتی را که نشانه وفاداری اوست بر زبان می‌آورد؛ بدون اینکه مجبور به سوزانیدن خود باشد.

برگرفته از: negahinoo.persianblog.ir