گزینه حکایت‌ها و لطایف نوادر

گزینه حکایت‌ها و لطایف نوادر

در امثال عرب است که : روباه و کلاغ محاکمه پیش سوسمار آوردند و گفتند : از سوراخ بیرون آی و میان ما در این مسئله حَکم باش. گفت: در محاکمات به خانه قاضی روند.(۱۱)

شریک روزی حدیثی میگفت. عافیۀ قاضی گفت: من این را نمی دانم . گفت: ضرر نکند عالم را ندانستن جاهل.(۱۳)

واعظی بود عالم به علم تصوّف مشهور و از مسائل فقه اطلاع تمام نداشت. مسأله ای مشکل از میراث در کاغذ نوشتند و وقتی که بر منبر افادت نمود به دست او دادند که این مسأله برای ما تحقیق و تبیین کن . چون بخواند و غرض ایشان بدانست، نوشته بیفکند، از روی عتاب گفت : ما سخن در مذهب قومی می گوییم که چون بمیرند از ایشان مالی به میراث نماند .(۲۹)

کسی از شَعْبی پرسید : ابلیس زن خود به چند مهر کرد؟ گفت : من در آن عقد حاضر نبودم. (۲۹)

حائکی ( حائک=بافنده، نسّاج) از اعمش پرسید : اقتدا به حائک توان کرد؟ گفت: بلی ولیکن بی وضو. (۳۰)

و هم حائکی پرسید: گواهی حائک مسموع باشد؟ گفت : بلی، به شرط آنکه دو گواه عادل با او گواهی دهند. (۳۰)

اعرابیی بر مردی گواهی داد . گفت : ای امیر. شهادت این اعرابی چون قبول کنی و او قرآن نداند. امیر گفت : بخوان. اعرابی خواند :”بَنونا بَنو أبنائنا،  و بَناتِنا    بَنُوهُنَّ  أبناءُ الرِّجال الأ باعِد. ۲ امیر گفت: این آیه محکمی است. مرد گفت : ای امیر!  این آیه را همین السّاعه آموخته است.(۳۱)

منقول است از اَصمعی که : کیسه نقد در بادیه به زنی سپردم، چون باز خواستم منکر شد. او را به قاضی که ایشان را بود بردم. گفت : بیّنه بر مدعی است و قسم بر منکر.  گفتم : مگر تو قران نخوانده ای، قولُه (تعالی): “ولا تَقْبَلْ لِسارقه یَمینا   و لُو حَلَفَتْ بربّ العالمینا”*۳ گفت : این آیه به گوش من نرسیده است، در کدام سوره است بگو؟ گفتم: “ألاهُبی بِصَحنِک فَاصْبَحینا     ولا  تُبْقی خُمُورَ  الأنْدَرینا*۴ قاضی گفت : سبحان الله. گمان کردم در سوره انا فتحنا لک فتحا مبینا ۵ ست. (۳۱)

کودکی با معلم گفت : در خواب دیدم گویا  من با نجاست آلوده شده ام و تو به عسل. گفت: این عمل بد تو است و عمل صالح من. گفت : تمام خواب بشنو: تو مرا می لیسیدی و من تو را. گفت : دور شو خدا لعنتت کند.(۳۷)

منصوربن عمران چون از قضا معزول گشت، مردم او را دشنام می دادند، و مردی از همه بیش مبالغت می نمود. گفتند: با تو هیچ بدی کرده است؟ گفت: نه، دیدم مردم دشنام می دهند من نیز موافقت نمودم.(۴۸)

دو کس پیش حاکمی ماجرا آوردند . یکی نزدیک رفت و در گوش قاضی گفت: فلان مقدار مرغ و گندم و عسل به خانه تو فرستاده ام . قاضی گفت: برخیز ای مردک بارد. هرگاه گواه تو غایب باشد صبر میکنیم تا برسد، این حرف را پنهان گفتن لازم نیست. (۵۲)

شخصی بستوئی قُروت پر کرد و بر سر آن اندک روغن تعبیه نمود و برای قاضی بیاورد. سندی برمراد او بنوشت و روز دیگر که حقیقت بستو ظاهر شد قاضی با او گفت: آن قباله بیار که در آن سهوی شده است اصلاح کنم . گفت: در قباله هیچ سهوی نیست اگر سهوی شده است در بستوی روغن شده است.(۵۲)

زنی پیش قاضی آمد و گفت: شوهر من مرده است و مادر و پدر و فرزندی و زنی گذاشته است و مالی از او مانده است. قاضی گفت: ابوین را مصیبت فرزند می رسد و فرزند را یتیم شدن، و زن را شوهر دیگر کردن، مال را نزد من فرستید و بساط خصومت برچینید.(۵۲)

قاضی مغرکه، که از اکابر علمای زمان بود و به امر پادشاه قضای صفاهان قبول نمود و پسرش با او احیانا در مرافعات مدخل نمودی. حکیم شفائی از آن بزرگ رنجیده بود، گفت:

یاران که به رشوه ماجرا می پرسند            پرسیده خویش نیز وا می پرسند

در محکمه کم گو که لگد در کارست          اینجا خر و خر کره قضا می پرسند(۵۲)*۶

مردی زنی را در چادر بس نیکو می نمود و خوش گفتار بود به قاضی آورد. قاضی گفت: می روید زنان کریمه را می خواهید، پس می رنجانید و سلوک بد می کنید. شوهر دریافت که قاضی فریب خورده است دست بزد و چادر از روی زن بکشید . زن کریه منظر بود. قاضی بر زن حکم کرد و گفت: سخن مظلوم و صورت ظالم .(۵۳)

قومی پیش ابن شُبْرُمه گواهی دادند به نخلستانی، گفت: چند نخل دارد؟ گفتند: ندانیم. خواست شهامت ایشان رد کند، یکی از ایشان گفت: ای قاضی. بگو در این مسجد چند ستون هست؟ گفت: نمی دانم. گفتند: چطور نمی دانی و تو چند سال است که در این مسجد حکم می رانی. پس شهادت آنان را قبول کرد.(۵۳)

یکی از امرا به عامل خود نوشت: مرد چند از زندان که مستحق قتل باشد سوی من بفرست تا شمشیر خود بیازمایم، و اگر نیابی، از اصحاب قاضی چند نفر بفرست که ایشان البته مستحق قتلند. (۵۴)

ابوالعینا را گفتند: چرا غلام سیاه اخته خریده ای؟ گفت: سیاه از این جهت که مرا به او متهم نکنند، و اخته از این جهت که او را به من.(۵۶)

مردی قطعه زمینی در پهلوی مِلک شخصی داشت و هرسال چیزی از زمین آن شخص به زمین خود می گرفت. گفت: چرا هر سال زمین من ناقص می گردد ؟ گفت: نشنیده ای حق تعالی گفته است : “أَوَلَمْ یَرَوا اَنّا ناتی الارض ننقصها من اطرافها”.*۷  گفت: پس زمین تو چرا هر سال در زیاده شد؟ گفت: “و ذلک فضلُ الله یُوْتیه مَن یشاء”.*۸ گفت: از کجاست که فضل تو راست و نقص مرا؟ گفت: “یا ایّها الذین آمنو لا تسالوا عن اشیاء ان تبدلکم تسوکم”*۹. (۵۸)

در زبانها نقل کنند که : شخصی به تبریز رسید و چون او را مکانی نبود شب بر در دکانی بغنود.  دید عیّاری بیامد سری در دست و به دکان در رفت و سر پیش چراغ داشت. یکی از عیّاران که در آن دکان به  عشرت مشغول بودند بر او هی زد که : این نه آن سر است، هر چه زودتر برو و آن سر بیار.  بدوید و ساعتی دیگر سری دیگر آورد. هم بر قرار اول اخطار کرده بود. بشتافت تا سر مقصود بیاورد. مرد مسافر برخاست و از شهر بگریخت. دوستی به او رسید. گفت: چرا در شهر  درنگ نکردی ؟ گفت : اینجا بی گناه کشته باید شد و من اگر سعی کنم گناهی نکنم که مستوجب کشتن گردم، چه تدبیر کنم تا به غلط کشته نگردم. (۶۵و ۶۶)

چند برادر پیش سِوار قاضی در میراث پدر نزاع کردند. سِوار گفت: برادربزرگ تر را اختیار دهید تا هر حصه که او خواهد بردارد که به جای پدر است و قیّم امر شما است . گفتند قبول کردیم. آن برادر گفت: قبول نکنم، قرعه بیفکنند سوار گفت: چرا قبول نکنی؟ گفت: برای آنکه من به بخت و اقبال خود اعتماد بیش از عقل و رای خود دارم . پس قرعه بیفکندند و حصه بهتر به سهم او افتاد .

فردوسی:   زبیژن فزون بود هومان به زور     هنر عیب گردد چو برگشت هور (۱۱۴)

حایکی*۱۰ از اَعْمَش پرسید: شهادت (گواهی) حایک مقبول باشد؟ گفت: آری با دو عدل دیگر.(۱۱۸)

شخصی زیتون می فروخت. زنی به نسیه از او بطلبید. گفت : از این زیتون بچش تا بدانی چه خوب زیتونی است. زن گفت : روزه دارم از قضای ماه رمضان گذشته. گفت: یا فاعله تو در دَیْن خدای خود تا امروز مُماطله کرده ای، دین من کی خواهی ادا کرد؟ و در این مقام به گفته کثیر مثل می زنند : ” قَضٰی کُلُّ ذِی دین فَوفَّی غَرِیمَهُ      و عَزَّهُ مَمْطول مُعَنَّی غَریمُها” یعنی : همه کس به دین خود غَریم (طلبکار) ادا کرد/ غیر عَزَّه که غریم (طلبکار) از او جز مَطَل (معطّلی) نمی باید و خسته کرد او را مماطلت (معطل کردن) عَزَّه.(۱۲۱)

شخصی گفت از تو دو حاجت دارم : یکی آنکه فلان مبلغ مرا قرض دهی و دیگر آنکه سه ماه مرا مهلت دهی تا به آهستگی دین بگزارم. گفت: حاجت اول مقدور نیست، اما حاجت دوم به جای سه ماه تو را یک سال مهلت دادم.(۱۲۲)

بشر : اَحَق الْخَیْلِ بِالرّکْضِ الْمُعارُ. پس اسب عاریه به دوانیدن و برانگیختن اولا است از دیگر اسبان.(۱۲۲)

شخصی مفلس، به طرّاری مال از مردم گرفتی و همه وقت از او شکایت به قاضی بردی. قاضی بفرمود تا او را در شهر تشهیر کنند تا همه کس بشناسند و با او معامله نکند. خر مردی بگرفتند و او را برنشاندند و تا شب می گردانیدند و منادی می گفت: طرار و دغلکار است، از چنار دست تهی تر و از روزگار دغلکارتر ، کس او را چیزی ندهد که فلسی از او یافت نگردد و چون شب شد و طرّار از خر به زیر آمد، صاحب خر دامنش بگرفت که اجرت خر بیاور و زود حق من بگزار. گفت: آری ابله! تمام روز در چه کار بودیم و چه حرف می‌گفتیم. (۱۲۲)

دو جوان پیش فُقّاعی (شراب فروش) آمدند تا شراب بخورند . نقد خواست. گفتند : نداریم و خاطر جمع دار که فردا بگذاریم و اگر خواهی از ما هریک پس گردنی گرو بستان. شراب فروش ایشان را شراب بداد و هر کدام را پس گردنی نیک بزد. فردا آمدند و پول آوردند و گفتند: این حق تو بستان و گرو ما بازگردان. پس پول او دادند و پس گردنی سخت بر گردنش نهادند. (۱۲۳)

گفته اند: التّاجر فاجر.  ظریفی گفت: مگر این سَجْعه تاجر را فاجر کرده است، بر مثال قول صاحب: “أیّها القاضی بِقُمْ    قد عَزَلْناکَ فَقُم” قاضی چون بخواند، گفت: واللهِ ما عَزَلَتْنی الاّ هٰذهِ السَّجْعهُ*۱۱(۱۲۳)

مردی زنش را به عدد ستارگان آسمان طلاق داد و از ابن عباس صحت آن پرسید. گفت: تو را هَقْعَه بس بود، یعنی: رأی الجوزاء و آن سه ستاره است. (۱۲۵)

شخصی در مجلس ابراهیم تیمی قاضی حاضر بود تا شهادت بدهد. ذکر شیر برنج گذشت. گفت من دوست ندارم و بعد از  زمانی گفت: گمان ندارم هیچ عاقلی باشد که شیر برنج دوست دارد. ابراهیم گفت : آن اول را قبول کنم، و اما این سخن را چه تاویل پیدا کنم. و شهادت او نشنید.(۱۵۳)

یکی از اشراف مِلکی می فروخت. قاضی گفت: شامگاه گواهان خویش حاضر گردان. گفت: اگر من شام با خود می بودم چرا ملک می فروختم. (۱۶۷)

دو کس به مخاصمه پیش ابن مُدَبَّر آمدند و هر کدام قسم به طلاق زن می خورد که آن دیگری احمق است و از پیش قاضی دور نمی شدند تا اینکه او شهادت بدهد. یکی از آن دو گفت : دلیل من بر حماقت او این است که نزد او دو تا نِی است بدون خواننده. قاضی گفت: شهادت می دهم که او احمق است.(۱۷۸)

هُدْبَه بن خَشْرَم عُذْری ابن عمّ خود را کشته بود. او را برای قصاص آوردند. پسر مقتول شمشیر در دست داشت و اولیای قاتل دیت را مضاعف می کردند تا به صد هزار رسانیدند. مادر پسر ترسید که پسر به طمع مال از قصاص درگذرد. گفت: با خدای عهد کرده ام که اگر او را نکشی به او شوهر کنم تا هم پدرت را کشته باشد و هم مادرت را وَطْی کرده.(۲۲۵)

دو اعرابی از تنگی و قحطی به عراق آمدند. سواری در بازار می گذشت . اسبش پای بر انگشت یکی از ایشان نهاد و انگشت ببرید. در او آویختند و دیت انگشت بگرفتند و سخت گرسنه بودند. به دکان بقالی در شدند و طعامی خریده و خوردند. (۲۲۵)

با کسی گفتند : چرا از جنگ گریختی ؟ گفت : مرا یک جان بیش نیست، واجب باشد او را نیکو محافظت نمایم تا راس المال در نبازم . (۲۲۷)

مردی از اصحاب  ابن اَشعث را نزد حجّاج آوردند، گفت: التماس دارم مرا بکشی و خلاص گردانی . گفت: چرا؟ گفت: هر شب در خواب می بینم مرا می کشی و یکبار کشته شوم برای من آسان تر است. بخندید و او را ببخشید.(۲۲۹)

طرّاری در مسجد به نماز حاضر شد، چون به رکوع رفتند، نعلی برداشت و بر دیوار زد مگر عقرب بود بکشت. پس تای دیگر برداشت و بر هم گذاشت به آن هیات که مگر آن را بیرون اندازد و برفت. (۲۳۱)

دو شخص به مسجد رفتند یکی از آن دو عمامه خود پیش رفیق بگذاشت و خوابید. شخصی درآمد و عمامه برگرفت و در روی او می خندید و انگشت برلب نهاده بود که هیچ مگو.  او را گمان که مزاح می کند ، برگرفت و برفت. چون رفیق بیدار شد حال بگفت و معلوم شد که طرّار بوده است. (۲۳۱)

از شخصی درهمی چند دزدیدند . کسی گفت: چرا غم خوری، روز قیامت در میزان تو باشد. گفت: میزان را هم همراه دراهم برده اند.(۲۳۲)

مردی می رفت. گفتند: کجا؟ گفت: به کِناسه تا خری بخرم . گفتند: بگو ان شاالله. گفت: چه احتیاج است؟ درهم در آستین من است و خر در کِناسه است. به کناسه نرسیده طراران دراهمش ببردند . برگشت. گفتند: چه کردی؟ گفت : دراهمم دزدیدند ان شاالله.(۲۳۲)

دزدی پیش معاویه آوردند . امر کرد تا دستش ببرند . مادرش بیامد و زاری میکرد و می گفت: همان یک فرزند دارم و او معیشت من کسب می کند . این حدّی است از حدود خدای تعالی نتوان باطل گردانید . گفت: این را هم از بعضی گناهان خویش گردان که در آنها محتاج به استغفاری. بفرمود تا رها کردند. (۲۳۳)

مردی قسم به طلاق ثلث خورده بود و نزد عامه طلاق ثلث در یک دفعه جایز باشد و زن حرام گردد مگر به تحلیل. پس پیش قاضی آمدند و ماجرا گفتند. قاضی متأمّل بود. مرد گفت: چه تامل می کنی؟ گفت: می خواهم تدبیری برای شما بجویم. گفت: زحمت مکش او را هزار باره طلاق دادم. قاضی گفت: ما را رهانیدی. (۲۵۵)

شخصی مردی دید با پسرش که با او شبیه نبود. گفت: پسر تو به تو نمی ماند. گفت: مگر همسایه ها می گذارند که فرزندان ما به ما بمانند. (۲۶۱)

فاسقی معشوقه خود در بر کشیده بود . زن بگریست و گفت: مردم مرا به تو تهمت می کنند. گفت: ای جان من. غمگین مباش ، ما را اجرا باشد و ایشان را گناه. ابلیس سر برداشت و گفت: خداوندا بستان. (۲۶۱)

گویند شخصی به خانه آمد، دید مردی بیگانه، مضطرب بیرون می آید. گفت: اینجا چه می خواهی و من چند نوبت است تو را اینجا می بینم. مرد درماند و هیچ نگفت. آن شخص گفت: ای دیّوث! چرا تو نیز زنی نمی خواهی تا صد کس به تو محتاج باشد و هر روز دربدر نگردی (۲۶۲)

دوکس با هم در حِمْص دعوی داشتند و زن خود بهتر می پنداشتند. قاضی را در آن باب حکم ساختند. گفت: جماع دُبُر این زن نزد من بهتر از جماع فرْج آن است. محکوم له رو به رفیقش کرد و گفت : من نگفتم. (۲۶۲)

زنی پیش قاضی از شوهر شکایت می کرد. گفت: این زندیق بَندیق بر من جفا می کند. قاضی گفت: دانم زندیق چیست، ولیکن بندیق ندانم چه معنی دارد. گفت: بندیق آن است که با زن معامله از راه دیگر می کند. قاضی روی به یاران خود کرده گفت: ما مدتی است که بندیقیم و نمی دانستیم. (۲۷۰)

زنی پیش قاضی به شکایت آمد و گفت: والله ای قاضی از شوهر خود در باب جامه و نان شکایت ندارم، مرا خوب نگه نمی دارد. قاضی گفت: ای مرد او را خوب نگه دار و جامه نیز از تو نمی خواهد. (۲۷۱)

زنی از شوهرش پیش قاضی شکایت کرد. مرد گفت: من عِنینم. زن گفت: دورغ می گوید. قاضی آلت او بگرفت و بمالید نعوظ نکرد. زن گفت: ای قاضی. اگر اَیْر ملک طلعت تو ببیند از پا بنشیند، بدست غلامت ده تا بمالد. و غلام صبیح بود، آلت زود بجنبید . قاضی گفت : ای مرد دیوث برو با زن خود جماع کن و طمع در غلامان قضات مکن. (۲۷۱)

کسی پیش جعفربن سلیمان شهادت به کفر مردی می داد و می گفت: به درستی که او خارجی معتزلی ناصبی حَروری جبری رافضی است، ناسزا می گوید علی بن خطاب و عمربن ابی قحافه، و عثمان بن ابی طالب، و ابابکر بن عفان را، و دشنام میدهد حجّاج را که کوفه را خراب کرد بر سر ابی سفیان. جعفر گفت: نمی دانم حسد بر کدام کمال تو ببرم، بر علم تو به انساب، یا به ادیان، یا به مقالات؟  گفت: خداوند امیرالمومنین را اصلاح کند. از کتابخانه بیرون نیامدم تا این علوم تمام بخواندم .(۳۲۷)

صاحب گوید: روزی دیدم جماعتی بر مردی مجتمع شده اند و او را می زنند و همه می گویند: این را باید کشتن. از چند کس از ایشان پرسیدم چه کرده است؟ همه گفتند : نمی‌دانیم و کشتنی است .

سنائی این حکایت را در حدیقه (ص ۳۱۷) چنین آورده است :

رافضی را عوان در تَف کین                   می زدند از پس حمیت دین

یکی از رهگذر در آمد زود                      بیش از آن زد که آن گره زده بود

گفتم ار می زدند ایشانش                    بهر اشکال کفر و ایمانش

تو چرا باری ای به دل سندان               بی خبر کوفتی دو صد چندان

جرم او چیست؟ گفت بشنو نیک            من ز جرمش خبر ندارم لیک

سنّیان می زدند و من به دمش             رفتم و بهر مزد هم زدمش(۳۲۷و ۳۲۸)

اعرابی را گرفتند و به حاکم آوردندکه این روزه خورده است . گفت: خدا می داند که من روزه ام اما آتشی در دلم زبانه کشیده بود به شربتی آب خاموش کردم. (۳۴۶)

قلندری را گرفتند که روزه نداشته و چند روز را خورده و او را می زدند . گفت: مسلمانان از ماه چند روز رفته است. گفتند: دوازده. گفت: چند مانده است؟ گفتند: هیجده. گفت: دوازده و هیجده سی تمام است، بگوئید من کدام روز را خورده ام؟(۳۴۶)

گویند: روز دوم شوال قلندری را دیدند دلتنگ نشسته . گفتند : چرا دلتنگی؟ گفت: اینک به ماه رمضان آینده یک روز نزدیکتر شدیم. گفتند: اگر روزه می گرفتی از این نزدیک تر می شدی چه می کردی؟(۳۴۶)

دو کس پیش قاضی مخاصمت می نمودند. نام یکی علی بود و کُنیه اش ابوعبدالرحمن، و دیگری معاویه بود. قاضی معاویه نام را صد چوب بزد. او بیافت که سبب از کجا است ، گفت: گفت اگر قاضی کُنیت خصم من از او بپرسید صواب باشد.  قاضی پرسید و معلوم شد که کنیه او ابوعبدالرحمن است، قاضی بفرمود او را نیز صد تازیانه زدند و چون بیرون آمدند، معاویه گفت: آنچه تو به نام از من استدی من به کنیه از تو بازگرفتم. (۳۵۳)

شخصی در قزوین می زدند. گفت: من چه گناه کرده ام؟  گفتند : عمر نام داری. گفت: نه والله ، نام من عمران است . گفتند: بکشیدش که الف و نون عثمان نیز دزدیده است. (۳۵۳)

شخصی خانه به کرایه می گرفت ، پرسید مطبخ کجا است؟ گفت: همسایگان برای تو چیزی می پزند بی زحمت. پرسید: تنوری هست برای نان پختن؟ گفت: وقتی که همسایگان نان می پزند تو نیز شریک می شوی. پرسید: بیت الخلا؟  گفت: در بیرون خرابه ای است آنجا می روی. پرسید راه بام برای خواب کجا است؟ گفت : بیرون خانه جایی گشاده است، آنجا می خوابی. گفت: هرگاه حاجتهای خانه همه در بیرون است ما هم در بیرون سر می بریم و کرایه نمی دهیم. (۳۹۰)

ترکی همه وقت به حمّام رفتی و چون بیرون آمدی با حمّامی شلتاق در گرفتی که: رخت من برده اند. حمامی او را به قاضی برد و از او سند گرفت که اگر دیگر بار به آن حمام آید و مثل آن دعوی کند مسموع نگردد و چون دیگر بار به حمام آمد ، حمامی تمام رخت او بدزدید. ترک بیرون آمد، در آن حیران بماند، و به آخر شمشیر و کیش خود بر سر فوطه ببست و به بازار آمد، گفت: ای مسلمانان! من خود سند داده ام که با او شلتاق و دعوی نکنم، اما شما خود بنگرید و انصاف دهید آخر من به این هیات به حمّام آمده ام. ۴۲۶و ۴۲۷

 

پا نوشت ها :

  •  مقدمه بالا و همچنین نقلیات بعدی گزیده ای از کتاب نوادر، ترجمه کتاب مُحاضَرات الأدباء و مُحاوَرات الشّعراء و البُلغاء، تالیف: ابوالقاسم حسین بن محمّد راغب اصفهانی (متوفای ۳۹۶-۴۰۱ھ. ق.)، ترجمه وتالیف محمّد صالح بن محمّد باقر قزوینی(متوفای بعد از ۱۱۱۷. ق.)،  به اهتمام احمد مجاهد، تهران، سروش، چاپ اول ۱۳۷۱می باشد. و شماره های داخل دو کمان در پایان هر حکایت، اشاره به صفحه همین کتاب دارد.
  •  پسران ما از جمله پسران ما هستند، و پسران دختران ما از جمله پسران مردمان دور از ما هستند (این معنا در مبحث ارث در فقه مورد بحث است).
  •  از زن دزد سوگندی را مپذیر / هرچند به پروردگار جهانیان سوگند یاد کند .
  •  هان، با قدحت به من بده، پس صبح کن ما را  /  از شرابهای اندرین(نام جایی)  باقی مگذار (عمروبن کلثوم).
  •  قرآن کریم –  ۴۸/۱: به درستی که ما فتحی نمایان برای تو پیش آوردیم .
  •  مطلب بالا و نیز رباعی یادشده در دیوان حکیم شفائی چاپ نشده است .
  •  قرآن کریم ۱۳/۱۴ : ” آیا ندیدید که ما می آییم زمین را، آن را از اطرافش کم می کنیم. “
  •  قرآن کریم ۵/۵۷ : ” آن است افزودنی خدا، به هر که می خواهد می دهدش. “
  •  قرآن کریم ۵/۱۰۴ : ” ای کسانی که گرویده اید از چیزهایی که اگر شما را آشکار کرده شود بدتان آید، مپرسید. “
  •  متاسفانه در همه کتب ادب حرفه نسّاجی نکوهش شده است و آن به سبب بعضی اخادیث راست یا دروغ است که در آنها نسّاجی و نسّاجان مذمت شده اند.
  •  معنی شعر و گفته قاضی : ای قاضی قم / تو را یرکنار کردیم برخیز

سوگند به خدا مرا عزل نکرد مگر این سجع.

برگرفته از :http://hassani.ir/8804.aspx- محمد مهدی حسنی

فرید خدائی فر
vakil@vakil.net
بدون دیدگاه

ارسال دیدگاه

رفتن به نوار ابزار